Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αν πρέπει ή όχι να ψηφίζουμε στις εκλογές, αν η πολιτεία έχει να μας προσφέρει κάτι, αν πρέπει να απέχουμε. Νομίζω ότι η ψήφος αλλά και η πολιτικοποίηση του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχουν πρέπει και μη, δεν υπάρχει μια «γραμμή» που υποχρεούμαστε να ακολουθήσουμε. Αλλά για να πω την αλήθεια, δεν μπορώ να δεχτώ την αποχή ως πολιτική πράξη. Περισσότερο ως πολιτική απραξία την εκλαμβάνω. Οι υπέρμαχοι της δηλώνουν ότι έτσι μπορούν να δείξουν εμπράκτως την δυσαρέσκεια τους απέναντι στο κράτος, απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στα άδεια πορτοφόλια, απέναντι στην κοινωνική «κατηφόρα» που βαδίζουμε με βήμα ταχύ. Και εδώ μου δημιουργείται η εξής απορία. Μήπως η αποχή είναι βολική για όλους αυτούς που ούτως ή άλλως θα βγουν; Που ούτως ή άλλως θα κάνουν τα δικά τους; Μήπως η δική μας αδιαφορία τους βοηθά; Μήπως το μήνυμα που νομίζουμε ότι δίνουμε δεν φτάνει στα αυτιά κανενός;
Και από την άλλη έρχομαι να σταθώ υπέρ της πολιτικοποίησης. Όχι της κομματικοποίησης. Υπέρ του δικαιώματος μας – που με τόσους αγώνες κατοχυρώθηκε – να είμαστε πολιτικά όντα. Να έχουμε γνώμη για την επιλογή των εκπροσώπων μας. Και του Κοινοβουλίου και ακόμα περισσότερο του Ευρωκοινοβουλίου. Γιατί να μη θέλουμε να έχουμε λόγο για το πρόσωπο της χώρας μας στην Ευρώπη; Εκεί που έτσι κι αλλιώς γίνεται όλο το παιχνίδι… Κάποιοι εκεί, υπερασπίζονται τα δικαιώματα μας, είναι δυνατόν να μη θέλουμε να επιλέγουμε αυτούς που θα επιφορτιστούν με αυτό το τόσο σπουδαίο έργο;
Οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές, για τις οικονομικές ούτε λόγος!
Γι’ αυτό και δεν αδικώ αυτούς που γίνονται αδιάφοροι, που στρέφουν το κεφάλι από την άλλη αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω. Σε καμία περίπτωση. Γκρινιάζουμε πάντα και παντού για τη χώρα μας, για τις συνθήκες διαβίωσης, για την ποιότητα της ζωής μας. Γι αυτά που δεν μας αρέσουν. Και καλά κάνουμε. Αλλά τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Τις αποποιούμαστε; Αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για την τύχη της χώρας μας; Για την τύχη μας;
Σαφώς και ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής του τι θα κάνει. Αν θα ψηφίσει ή όχι. Ποιον θα ψηφίσει και γιατί. Όμως όλοι μαζί και καθένας μας χωριστά είμαστε υπεύθυνοι για τις συνέπειες.
2 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση..μπράβο σου!
Δεν ήμουν ποτέ της αποχής αλλά νιώθω πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι..νιώθω πως είναι χάσιμο χρόνου έστω και αν αυτο συμβαίνει μια φορά στις τόσες..νιώθω...πως οταν σου προσφέρουν ενα menu που δεν σου αρέσει κανένα έδεσμα δεν φάς κάτι αδιάφορο, άνοστο έτσι για να το πάρεις απλά και να το πληρώσεις στο τέλος κιόλας! έχω την αίσθηση πως θα γίνονταν μεγάλος ντόρος αν δεν πήγαινε κανένας να ψηφίσει! το απόλυτο ρεζίλι..σκέψου τι θα γράφανε τα διεθνή ΜΜΕ για την Ελληνική -ανύπαρκτη- πολιτική..θα γεννούσε ερωτήματα..θα το σκεφτώ διπλά και τριπλά να πάω να ψηφίσω πολιτικούς για διεθνή καριέρα..
Thanks a lot :)
Ειλικρινα παντως δεν πιστευω οτι θα γινοταν ντορος. Και στη Γαλλία - και μάλιστα σε εθνικές εκλογές - υπήρξε μεγάλη αποχή και σιγά το θέμα που εγινε! Και να γινει ομως, ποσο θα κρατησει; 2-3 μερες; Δεν νομιζω οτι θα αλλαξει κατι...Κι αλλες φορες τα ξενα μιντια ασχοληθηκαν με μας, αλλα δεν εγινε και κατι!
Και στον παραλληλισμο με το μενού, η διαφορα ειναι πως εκει και να μην παρεις κατι δεν εγινε και τιποτα. Εδω ομως εχει επιπτωσεις. Συμφωνω στη διπλη και τριπλη σκεψη...μονο ετσι θα καταληξεις (καταληξουμε) στην σωστοτερη επιλογη. Εστω κι αν προκειται για το μη χειρον βελτιστον...
Δημοσίευση σχολίου